Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/14

 — Schowaj swoje pieniądze! Dość mi twego podziękowania.
 Tu zwróciła się do woźnicy i rzekła tonem nawykłym do rozkazów:
 — Nie wykładaj koni, postaw, niech ostygną, załatwię się wpół godziny!
 Wysiadła też, za nią wyskoczył pies ogromny, kasztanowaty, i skierowała się do szynku.
 Podróżny wszedł za nią do izby ciepłej. Kilku siedzących tam chłopów spojrzało na nich i pozdrowili unisono:
 — Zdrowia wam, Marja Kazimierowna!
 — Zdrowia wam! — odparła uprzejmie.
 Z alkierza ukazał się szynkarz. Temu podała rękę, pocałował ją z uszanowaniem. Ukazała się też żona szynkarza i dzieci. Wszyscy otoczyli nowoprzybyłą jak dobrą znajomą, ożywiła się karczma.
 Podróżny usiadł za stołem i zaczepił jednego z chłopów.
 — Daleko stąd do Lebjaży?
 — Wiorst dwadzieścia.
 — A ile będzie kosztowała tam podwoda?
 — Rubla, jeśli kto zechce jechać.
 Podróżny zwiesił głowę.
 — A ty dokąd? — zagadnął chłop.
 — Tamże.
 — Aha! Na mieszkanie?
 — Nie wiem.
 — Ty zesłany?