Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/145

 — A jakże się nazywał wasz brat?
 — Franek Szyszko, a ja Zofja Szyszko.
 — To wy nie Sybiraczka?
 — Nie, z Polaków. Maleńką mnie brat przywiózł, teraz już mam osiemnaście lat.
 — Cóż, dobrze wam tutaj?
 — A dobrze mnie, więc służę, starzy szanują. A wiedzą, że ich nie okradnę.
 — Szaman ma żonę?
 — Nie. Gospodynię.
 Ruszyła pogardliwie ramionami. Zebrała jagody w kobiałkę i zarzuciła na plecy.
 — Wy strzelec? — zagadnęła.
 — Nie. Litowki na sprzedaż wiozę.
 — To dobrze. Zaraz sobie kupię nową, bo czas kosić.
 — Wy kosicie?
 — A któż? Szaman ciągle w drodze, a stara bydło pasie. Ja koszę i orzę, starzy kłosy zbierają, sery i masło robią.
 Mówiła o tem jak o rzeczy zupełnie naturalnej. Wyprostowana, silna, wyglądała na pracownicę niepospolitą. Pierś jej młodzieńcza podnosiła się powoli i głęboko, zarys bioder i nóg miał muskularność i gibkość, wyrobioną ciągłą wprawą. Głowa, osadzona silnie, miała w sobie dziką swobodę i energję. Spojrzała raz jeszcze na niego.
 — A wy jak się nazywacie?
 Powiedział; — zastanowiła się.
 — To i wy nie Sybirak?
 — Nie, ja wam brat.