Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/156

postawiła na stole, nalała szklankę herbaty i zaprosiła Mrozowickiego.
 — Prawda, toś głodny! — porwała się dziewczyna.
 — Ej, nie bardzo! Zjem i jutro, a ciebie Bóg wie, kiedy zobaczę.
 Wstał jednak i duszkiem wypił ukrop.
 — Przyjedziesz znowu. Do Lebjaży trzysta wiorst tylko.
 — Rozumie się, że przyjadę. Zaraz konia kupię i co parę tygodni tutaj wpadnę.
 — A i ja starego uproszę, żeby mnie kiedy na niedzielę uwolnił na modlitwę. Dotąd jak zwierzak żyłam, ale teraz inaczej będzie.
 — Jużci, że inaczej! Może za rok całkiem cię sobie zabiorę. Byle co zebrać!
 — Et, głupstwo! Albo to rąk nie mamy? I do swego kraju mnie zabierzesz?
 — Jakże! Choć nieprędko.
 — Doczekamy się — rzekła odważnie.
 Tak sobie gwarzyli.
 Wypił Antoni jeszcze jedną szklankę herbaty i poczuł zmęczenie i senność. Kleiły mu się powieki, opadała głowa. Dziewczyna to spostrzegła. Usłała mu na ławie kilka kożuchów, przyniosła poduszkę, pocałowała na dobranoc i zostawiła samego, wynosząc kaganek. Nie zauważyła, że za piecem siedziała stara i przypatrywała im się zpodełba. I Antoni jej nie spostrzegł, a tak był senny, że nie rozbierając się, na posłanie padł i zasnął jak kamień.