Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/158

 — Zaraz. Konie postawię i miedź zniosę.
 Po chwili ukazał się w gronie rodziny. Osmolony, obrośnięty, brudny, w podartej bluzie, był podobny do „brodjahy”, jak zaraz na wstępie zauważył Szumski. Wszedł, obładowany workami miedzi, i zwalił je na podłogę w gabinecie, potem i trzos z papierowemi pieniędzmi z siebie zdjął i na biurze umieścił. Zaśmiały mu się szczerą radością poczciwe oczy, gdy po znanych sprzętach i ludziach spojrzał, nawet mu Szumski był miły w tej chwili.
 — A gdzieżto ksiądz nasz się podział? — rzekł.
 — Niema. Poszedł i przepadł bez wieści — odparł chmurno doktór.
 — Biedaczek! Do parafji się wybrał.
 — At, warjata jednego mniej! — dodał Szumski. — Pewnie go dla butów zamordowano! Tylko nam kłopotu narobił; ze ślubem trzeba będzie czekać, aż nowy się znajdzie.
 — Więc niema już w niedzielę nabożeństwa?
 — Odczytujemy sami modlitwy, — rzekła panna Marja — bez sakramentów zaś musimy się obywać.
 — Szkoda! — szepnął sam do siebie Antoni.
 — Cóż to? A panu one naco? — zaśmiał się Szumski. — Może bohdankę znalazłeś w stepie?
 Poczerwieniał chłopak i milczał.
 Szczęściem gaduła Rudnicki już odszedł do siebie, Andukajtys zaś jadł i nie pokwapił się z opowieścią o futorze Szamana. Tylko panna Marja