Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/16

 — Do doktora Gostyńskiego.
 — Uch, to nie dziw, że się spotykamy! Toż mój gospodarz, a to jego córka! Panienko, — zawołał — toć my gościa sobie ze śniegu podjęli.
 Teraz kobieta obejrzała się żywiej, a podróżny wstał.
 — Przepraszam panią, — rzekł zawsze nieśmiało — może brat pani wspominał o mnie.
 — Pan jest Antoni Mrozowicki?
 — Tak, pani.
 — Brat mój i wspominał i oczekiwał pana, — odparła głucho, a usta jej ledwie wymawiały wyrazy — tylko jego już niema.
 Odwróciła twarz i chwilę pasowała się ze swym bólem.
 — On umarł przed dwoma tygodniami! — dodała wreszcie z wysiłkiem.
 Podróżny słowa nie rzekł. Odwrócił się i on do okna i poczęły mu z oczu biec łzy jedna po drugiej, jak groch wielkie.
 Szynk zaległo grobowe milczenie. Kobieta rachowała niby, ale nie widziała cyfr ni pamiętała, gdzie jest i poco. Od okna słychać było ciężki oddech obcego.
 Wreszcie szynkarz głos podniósł:
 — Boża wola! Nie płaczcie, panienko!
 A woźnica hałaśliwie nos otarł i dodał:
 — Bodaj ta śmierć na złodziejów! Za co ona jego wzięła, gołąbka!
 Chłopi pokiwali głowami.