Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/169

 Mrozowicki wstał i wyszedł, nie chcąc być natrętnym.
 Szumski przeprowadził go oczami.
 — Powiedziano mi dzisiaj w Kurhanie, że pani przehandlowała mnie na tego!... — rzekł nagle bez żadnego wstępu.
 — Któż to powiedział? Smolinowa zapewne?
 — Jaka pani domyślna!
 — Na to nie trzeba domyślności. Po zdaniu poznaje się autora. Cóż jeszcze powiedziała?
 — Nic więcej. Dla mnie to dosyć.
 — Zadziwiająca dobroć z jej strony, że na tem przestała. Myślałam, że w dalszym ciągu zupełnie mnie z sobą porówna.
 — Więc pani potwierdza! — zawołał ostro.
 — Ja? — odparła równie ostro. — Wiedz pan, że gdyby tak było, usłyszałby to pan ode mnie pierwej niż od ludzi.
 — Pani nie ma prawa tego mówić i czynić!
 — Równie jak pan, a jednak...
 — Pani wierzy oszczerstwom, które na mnie rzuca ten chłystek.
 — Pan Mrozowicki nie mówił mi nigdy nic o panu. Byłoby to zbyteczne.
 — Ja pani dowiodę, że to on właśnie jest oszustem!
 — Dowodź pan, czego chcesz, tylko nie swojej wiary i uczciwości względem mnie.
 To mówiąc, wstała i wyszła, a on pozostał rozdrażniony, mściwy. Czuł, że świetna partja wy-