Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/17

 — Sprawiedliwiej wzięłaby starego, a nie młodego. Ale na jaki sąd ją pozwać? Niema rady!
 Podróżny nie zmienił postawy. Do okna ciemnego zwrócony, nocy się skarżył cichemi łzami, wobec tego ciosu zapominając o swem ciężkiem położeniu.
 Ktoś do niego zagadał, nie zrozumiał ani odpowiedział.
 Dopiero, gdy poczuł rękę na ramieniu, wzdrygnął się i obejrzał.
 Dziewczyna stała za nim, otulona jak do drogi i znów spokojna.
 — Jedźmy, panie! — rzekła z prostotą, jakby to było rzeczą zdawna ułożoną.
 On w milczeniu usłuchał.
 Usiadł obok niej w saniach i ruszyli cwałem.
 — Przed miesiącem pisał do mnie Antoni — ozwał się wreszcie nieśmiało.
 — W parę dni potem przeziębił się, dostał zapalenia płuc i nie wytrzymał. Tak to szło piorunem. O, zima, ta zima! Trzeba do niej przywyknąć. On był bardzo delikatny.
 — A ojciec?
 — Żyjemy jakoś — odparła posępnie. — Żeby ból miał moc śmierci! Ale on ma tylko jej rozpacz i pustkę! Pan dawno z kraju?
 — Trzy tygodnie.
 — Ja już pięć lat tu jestem, od śmierci matki, ojciec już dwadzieścia. Dopiero w tym roku zima i do nas po ofiarę przyszła.