Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/171

 — Nie zdaje mi się, bym dłużej bawił niż zwykle — rzekł, mimowoli zalękły.
 — Dlaczegóż to zamieniłeś się z Andukajtysem?
 — Myślałem, że panu to obojętne, kto zboże dostawi, byle było na czas.
 — Zapewne! To mniejsza. Nie zajeżdżałeś nigdzie po drodze?
 Chłopak sekundę się zawahał. Chciał prawdę rzec, ale pomyślał, że mu doktór może zabronić odwiedzin w futorze, więc bąknął:
 — Nie, panie! — i poczerwieniał ze wstydu.
 Szumski się roześmiał triumfująco.
 — Pocóż taki sekret z wizyty u Szamana? Przecie i swoje interesy przy cudzych można załatwić. Trzeba odwiedzić wspólnika, dowiedzieć się o obrocie pieniędzy. Dobrze procentują te 1300 rubli? Co? A i córeczka Szamana coś warta! To jakby w gronie rodziny, musi czas biec mile! Cha, cha, cha!
 Mrozowicki pod surowym wzrokiem doktora i dziewczyny oczy spuścił, ale na szyderstwo i obelgę stracił panowanie nad sobą.
 — A panu co do tego! — zawołał, blednąc. — Wolno mi mieć znajomych i stosunki, jakie mi się podoba, bylebym służbę spełnił. A gdybym pieniądze ukradł, tobym za nie nie odsługiwał, alebym potrafił hulać za nie nie gorzej pana!
 Gdyby Szumskiego nie było, możeby nie skłamał, a zapewneby się nie uniósł.
 Gniewem pogarszał swe położenie.