Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/173

 Usiadł w kącie i długo milczał, wreszcie, zniżając głos, zaczął:
 — Mnie kce się uciec. Ta ciotka ino mi w gębę zagląda, jakbym dużo jadł. Przeczekam mrozy i pójdę.
 — Gdzie? — spytał przez zęby Antoni.
 — Złoto kopać. Na jesieni wrócił jeden stamtąd i dotąd jeszcze wszystkiego nie przehulał, tak się szelma obłowił.
 — Kto taki?
 — Taki ryży, Szyszko. Nie widziałeś go w Kurhanie? Szumskiego kompanja.
 — Szyszko? Franciszek może? — zagadnął Antoni, stając nagle.
 — A może.
 — To będzie pewnie brat mojej dziewczyny.
 — No, jej pilnuj, bo on, jak mu nie stanie złota dla Szumskiego, to i ją postawi i przegra. A nasz młody pan to lubi.
 Antoni się wzdrygnął.
 — A ty pójdziesz ze mną po złoto? — spytał Andukajtys.
 — Drwisz chyba! Ja tu w niewoli. A zresztą, nie z mojem szczęściem złota szukać. Chodźmy stąd, bo mi duszno. Wstąpimy do szynku.
 Wyszli, ale Żmudzin ujrzał w kuchni chleb świeży i został, rozkoszując się zapachem. Antoni wrócił nad ranem ponury, opryskliwy, zniechęcony i zbuntowany ostatecznie. Od tego dnia między rodziną doktora a nim zapanowała głucha niechęć i chłód. Poza interesem on się do nikogo