Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/177

dozorcom gorzelanym i po trzech dniach wrócił do Lebjaży.
 Na wstępie spostrzegł twarze ponure. Utowiczowa płakała nawet. Spojrzano po nim, jakby się wcale nie spodziewano powrotu.
 To go zmroziło znowu. Sposępniał i milczał.
 Po wieczerzy doktór zawołał Mrozowickiego i zamknął za nim drzwi gabinetu. Chłopak trząsł się jak w febrze.
 — Wiesz, że Szumski leży ciężko chory! — zagaił stary. — Opatrywałem go. Jest tak pobity, że opuchł. Cóż to? Zabić go chciałeś?
 — On mnie już zabił! — mruknął Antoni. — Więc choćbym chciał jego życia, jeszczeby mi nie zapłacił za krzywdę.
 — Mylisz się! Prawda nie potrzebuje żadnych wypłat. Zresztą nie szło ci o krzywdę, ale o jakąś dziewczynę. Teraz musimy się rozstać! Po tym skandalu nie mogę ciebie trzymać. Ubliżyłoby to zbytnio temu, który ma być moim zięciem.
 — Panie! — jęknął Antoni. — A jakże się z długu uiszczę? Proszę mnie nie gubić!
 — Sam się gubisz! Wyczerpałeś moją względność i cierpliwość. Możesz iść. O dług nie mam pretensji.
 Chłopak hardo się wyprostował.
 — Jak pan każe, tak się stanie. Nie ma pan nade mną litości i ze wszystkiego odarty stąd odejdę. Prawda przecie nie zginie i kiedyś pan tej chwili pożałuje. Zdeptały mnie wszystkie niedole. Co mam się bronić? Bywajcie zdrowi!