Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/181

 — Mój! Zostawił mi go nieboszczyk. Majster był, szewc, z Warszawy. I nie pił! Dalibóg nie!
 — Fuzję macie! — zagadnął, zdejmując ze ściany zardzewiałą rusznicę odwiecznego systemu.
 — Olaboga! — wrzasnęła. — Jeszcze wypali! Zostaw!
 — Jakże! Toć nienabita!
 — To co? Albo to na wypadek wiele potrzeba? I z nienabitej może być kiedy nie śmierć, to kalectwo!
 — Da ona nam chleba! Byle strzelba, już ja was i siebie utrzymam! — zawołał wesoło. — Zaraz wam drzewa dostanę. Zasypujcie kaszę!
 — Zaraz! Aha! Albo to woda jest.
 — Dajcie dzbanek, to i wody przyniosę!
 — Mój Boże! Jak to widać, żeś od takich bogaczów wyszedł. Dzbanek? Garnuszkiem wodę noszą u nas.
 — Niechta i garnuszek! — śmiał się.
 Idąc do znajomego chłopa po drwa, pomyślał z wdzięcznością o pannie Marji. Podobała mu się ta nowa służba. Przeczuwał, że mu dobrze tu będzie. Po godzinie trzaskał ogień w piecu i kuchni, bulgotała woda w garnku, a stara dreptała ochoczo po izbie.
 — Dziwią się ludzie, idąc ulicą, jakie to goddy u Marcinowej — mówiła. — Aha! Marcinowa będzie dzisiaj syta, Marcinowej będzie dzisiaj cie-