Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/184

fie. Mięso w garnku. Wiadomo po gospodarsku sobie żyjemy.
 Dziewczynie coraz się więcej śmiać chciało.
 — Jeśli pan Antoni nie ma roboty, możeby mi jutro wódkę rozwiózł, bo Andukajtys chory — rzekła.
 — Nic z tego! — zawołała Marcinowa. — Po pierwsze: że on jutro ze mną do Kurhanu jedzie. Skórki są na sprzedaż, a różnych porządków w domu braknie. Powtóre: albo to on jakiś błazen bezdomny, żeby za parobka przy cudzych koniach służył? A po trzecie: to ja go nie puszczę w taki ziąb na wozie, tyle drogi. Jeszczeby mi przemarzł nieborak.
 — Czemuż go przynajmniej nie uwolnicie w niedzielę na modlitwę?
 — Oho! Czyżbym ja wstydu nie miała takiego obdartego ludziom pokazywać? Trochę go obszyję, obłatam, to przyjdziemy.
 — Do szynku to go codzień puszczacie — rzekła dziewczyna umyślnie, by się podroczyć.
 Stara się zaperzyła.
 — A to nieprawda! Plotki paskudne i koniec! Późno wraca ze stepu albo z rzeki, a nim skórki oprawi, to i noc. Nawet się za próg nie wychyli. Oho, taki pan uczony, coby on robił w szynku? Albo to dla niego towarzystwo?
 Panna Marja odmierzyła perkal.
 — Widziałam go w Kurhanie z Szyszkówną — ozwała się obojętnie.