Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/189

 — Ile dasz posagu? Zobaczę, czy warto zabierać.
 — Spodziewam się, że ty mi zapłacisz.
 — Ani feniga!
 — Mówiłeś, że jeśli ci będzie wierna, zabierzesz z sobą.
 — Mówiłem, bo mi tak wypadało. Teraz możesz ją znowu oddać Mrozowickiemu. Słyszę, w pierze obrasta i moją posadę u Szyszkina obejmie.
 — Obejmie też i twą posadę w Lebjaży. Wyglądają tylko twego wyjazdu. Kiedyś mu tę odebrał, to teraz ją sobie trzymaj! Takem ci wtedy rzekł i tak być musi. Dasz mi tysiąc rubli i weźmiesz ślub w Tobolsku!
 — Może mi będziesz wmawiał, że ci chodzi o siostrę?
 — Nic nie będę wmawiał. Zrobisz co mówię, po woli albo po niewoli.
 — Doprawdy? Ty mnie może zmusisz?
 — Zobaczymy!
 Szumski się porwał.
 — Zobaczysz, żeś głupiec! — zaśmiał się pogardliwie i wyszedł, trzaskając drzwiami.
 Było południe. Berezin kazał założyć trójkę, sam wziął cugle i zajechał przed dom Smolina.
 — Pojedziemy do łaźni — rzekł do szwagra.
 Smolin wszedł do telegi i ruszyli. Za miastem spojrzeli na siebie i pokręcili głowami.
 — Ot, pies! — bąknął Berezin.