Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/193

Berezin około północy dowiadywał się o niego u graczy; wcale się tam nie pokazał.
 Nazajutrz rano ten i ów pytał o niego, a około południa na targu zaczęto przebąkiwać, że drapnął w nocy, nie załatwiwszy wielu rachunków. Andrjanek jednocześnie zdziwił się, kędy mu zginął Mrozowicki. Nie nocował wraz z nim w znajomym szynku i nigdzie go na targowisku nie spotkał. Pod wieczór wśród mnóstwa wozów ujrzał znajomą trójkę doktora z Lebjaży i zagadnął Andukajtysa:
 — Sam jedziesz?
 — Sam! Przywiozłem masło.
 — No, to wrócimy razem.
 — Jak chcesz! — mruknął Żmudzin.
 Ruszyli tedy wraz z innymi do domu.
 Andrjanek wciąż się turbował o Mrozowickiego.
 — Ot, mi zginął jak mgła! — rzekł do Andukajtysa.
 — Kto?
 — Antoni Stefanowicz.
 — Jakto zginął? Dziś rano go widziałem!
 — Gdzie?
 — A ot, na stepie. Nawet rozmawialiśmy. Mówił, że skórki sprzedał i wraca. Miał z dziesiątek kuropatw za pasem.
 — Nie mówił, jak się z Szumskim rozeszli wczoraj?
 — Nie wspominał nawet. To się spotkali?
 — A tak. Szumski go zaczepił.