Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/197

 — Ano, źle jest, wszystko przeciw niemu świadczy, że zabił Szumskiego.
 — Jezu! Antek zabił ryżego! Boże wielki! Kto wymyślił? On dzisiaj z domu późno wyszedł. Zaraz wróci.
 — Cicho! — ktoś ją upomniał.
 — Nie będę cicho! Co to! Bronić się nie można? Chłopca mi zgubić chcą, a ja mam pozwolić! Nie dam! On ma być zabójcą? Wy sami zbrodniarze! Mój Boże! I to jeszcze na tego biedaka!
 Poczęła ryczeć nieludzkim głosem. Chciano ją wyprowadzić, broniła się jak furja i nie dano jej rady, pozostawiono w spokoju.
 Zaczęto spisywać protokół, gdy szmer się rozszedł, popychanie, ciekawe spojrzenia, i do izby wszedł Antoni.
 — Co tu się dzieje? — zagadnął oszołomiony.
 — Jezu! — wrzasnęła Marcinowa. — Oni ośmielają się gadać, żeś ty zabił tego ryżego. Słyszysz!
 Mrozowicki pobladł straszliwie i przerażone oczy po ludziach obrócił.
 — Ja zabiłem Szumskiego? — powtórzył bezdźwięcznie. — Jeszcze i po śmierci on na mnie! Mój Boże, czy to się nigdy nie skończy?
 Opuścił ręce i chwilę stał jak martwy, potem jakby się budząc, ręką przez włosy przesunął i głucho spytał:
 — A gdzież ten, co widział, jakem go mordował?