Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/202

 — Nieprawda! Wyjdzie pan z tej biedy. Może to i ostatnia przed dobrem. Do Tobolska pana pędzą etapem. O, co za męka! Ależ to fatum ten Szumski! Czegóż wtedy jeszcze zaczepiał pana?
 Antoni głos zniżył:
 — Nie powiem tego na śledztwie. Wyrzucał mi i do oczu skakał za to, żem mu panią odebrał. Ja! I mówił, żem na pani bogactwa chciwy, żem go ograbił. Miotał się jak szalony! Anim go bił, ani się bronił. Popatrzałem, jak na warjata i odszedłem. Myślałem sobie: zrobiłeś mnie złodziejem, zrobisz łotrem. Obym ciebie więcej nie spotkał! Aha, zrobił mnie mordercą!
 Dziewczyna położyła mu dłoń na ramieniu.
 — To ciężko, ale i to minie. Zajmiemy się panem, trzeba być spokojnym i jeszcze trochę cierpliwym. Ale widzę, że pana wzięto, jak pan stał, bez żadnego zapasu. Ma pan trochę groszy, a jutro wyślę odzienie. Weź pan!
 — Nie! Dziękuję pani! — cofnął się żywo.
 Popatrzyła na niego długą chwilę.
 — Weźmie pan! — szepnęła.
 Zabiło mu serce mocno i usłuchał.
 — A pani nie zapomni o Marcinowej? — poprosił.
 — Nie. Bądź pan spokojny! Niczego jej nie zabraknie.
 — Jeżeliby od Walki list był, a jam już nie miał wrócić z turmy, to niech jej pani słów parę napisze, żem umarł. Prawda będzie!
 — Wróci pan! — rzekła z przekonaniem.