Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/209

 Marcinowa czasem posłuchać chciała, ale ją wnet mróz zmuszał cofnąć uszy poza futrzaną osłonę, więc tylko kręciła głową i odzywała się:
 — Precz się dziwię, że to wam starczy gawędy na kilkaset wiorst drogi. W kłótni to jeszcze, ale tak zgodnie!
 Panna Marja roześmiała się szczerze. Minęli Kurhan i uczuli się jakby w domu. W jednem miejscu Antoni się obejrzał i ściągnął cugle.
 — Ot, tutaj leżałem — szepnął. — Czym wtedy myślał, że wybawienie od śmierci tak blisko!
 — A potem, kiedyś wymawiał mi pan gorzko, nacom ratowała. Taka wdzięczność!
 Przechylił się, otulając troskliwie jej nogi.
 — Żeby wtedy Szumskiego nie było! — odparł. — Pamięta pani, jakem w Petrówce chciał swoje ostatnie dwadzieścia kopiejek oddać za ratunek?
 — A pan pamięta, jak kożucha nie chciał przyjąć?
 — A pani pożegnanie, gdym odchodził od was raz pierwszy?
 — A pana odpowiedź, gdy ojciec pana spytał o dziewczynę z futoru Szamana?
 — Tylko jeden Tomój mnie lubił i wierzył.
 — Mnie nawet Tomój zdradził.
 — A przecie lubi go pani?
 — Trzeba coś lubić.
 — Lubiła pani Szumskiego?
 — Daleko mniej niż pan Szyszkównę.
 Potrząsnął głową i nagle spytał: