Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/215

 — Niech leżą! Przyślemy telegę po nie. Ale Antoniego nie znajdziecie. Wczoraj z owcami ze stepu przyszedł i póki ich nie porzną, nie wstąpi do domu. Idę ja po obiad dla niego do starej.
 — Dalekoż te owce?
 — Wiorst parę, nad Tobołem.
 — Zaprowadźcie mnie!
 — Dobrze. Może ty jego siostra?
 — Tak.
 — Ucieszy się. Już i czekać nawet przestał, kiedyś na wiosnę nie przyjechała.
 — Może się ożenił?
 — Na ciebie czekali. Całe lato on w stepie był z perkalami Berezina. Dwadzieścia tysięcy owiec przypędził. Roboty będzie na miesiąc.
 Rozmawiając, doszli do porządnego domu przy rynku. Andukajtys otworzył drzwi do kuchni i oznajmił:
 — Matko, przyjechała siostra Antoniego. Dajcie nam co jeść!
 Marcinowa okrzykiem powitała przybyłą. Bez ceremonji objęła twardemi dłońmi jej twarz i pocałowała w oba policzki. Potem przyjrzała się jej uważnie.
 — Mizerna ty dziewucha! — zdecydowała. — Ot, Antkiem to się pochwalę! Ino go step pewnie przymęczył, ale jakem go wyprawiła, to był jak jabłko zdrów. A precz mi, łakomcze, od pieca! Czego szukasz?
 — Jeść kce się! — mruknął Andukajtys.