Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/218

tylko od swego zajęcia odrywał; uważał na ilość skór, dawał rozkazy, odpowiadał różnym interesantom. Posiliwszy się, uścisnął ją raz jeszcze.
 — Muszę do roboty wracać. Ty spocznij! Może wieczorem przybiegnę do domu.
 — Alboż kto inny nie może tych skór nosić? — zawołała. — Czy to robota technika i zarządzającego?
 — Ano, tutaj niema specjalistów. Każdy ma dwoje rąk do każdej roboty. Zresztą to mój interes. Co więcej niż dwadzieścia tysięcy baranów, to mój zarobek. Muszę pilnować rachunku.
 Zostawił ją tedy i odszedł.
 Wróciła do domu i musiała się zadowolić towarzystwem Marcinowej.
 Dom ten, w części zajęty przez Antoniego, zawierał kantor Szyszkina, kasę, składy, magazyn wódczany, pełen był ludzi i jak ul pszczeli. Walka ginęła w tym labiryncie, napatrzeć się i nadziwić nie mogła.
 Po całodziennym wypoczynku, orjentowaniu się i rozpakowaniu tłumoków, zaczęła wychodzić na miasto, odnalazła drogę do rzeźni baranów, chodziła tam codzień na parę słów rozmowy z bratem, a potem przypatrywała się jego zawziętej pracowitości. Resztę czasu spędzała w kuchni z Marcinową, starając się okazać pomocną.
 Pewnego ranka stara zostawiła Walkę samą, poleciwszy chleb upiec, i ruszyła na targ po różne zakupy.