Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/220

 Panna Marja uśmiechnęła się.
 — Doprawdy, zobaczy go pani tam częściej niż tutaj — rzekła, rumieniąc się lekko.
 Prędko, sprawnie ułożyła ciasto w bochenki i wsunęła je w piec rozpalony.
 Nadeszła na to Marcinowa.
 — Nasza panna! — krzyknęła. — Miły Boże! Zaraz poślę po Antka, niech przyjdzie.
 — Nie przyjdzie, matko, bo nie uwierzy, że ja go chcę od pracy oderwać. Wstąpię do niego sama, wracając. Zresztą i ja czasu nie mam. Kramik pusty, szynki bez wódki. Muszę prędko jechać! Zabiorę z sobą pannę Walerję.
 Protestowała starucha, ale nic nie pomogło.
 Dziewczęta razem załatwiły sprawunki i razem ruszyły. Panna Marja powoziła sama. Za miastem rzeź trwała ciągle. Narzeczoną zdaleka poznał Antoni i podszedł.
 — Boże, jaki on straszny! — pomyślała Walka. — Jak on się odważa jej tak pokazać.
 Ale dziewczyna serdecznie się do niego uśmiechnęła, a jemu wielkie szczęście opromieniło opaloną, dziką twarz.
 — Zdrów ojciec? — spytał.
 — Zdrów. A panu się udało?
 — Zarobię trzysta rubli!
 — Na długo jeszcze roboty?
 — Na parę tygodni.
 — A nic nowego o procesie?
 — Nie. Szyszko kędyś przepadł!
 — Czekamy pana.