Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/226

Walka skoczyła jej z pomocą. Doktór na młodych spojrzał.
 — Ano, bierz ją, Antoś! — rzekł głucho. — Zwlekałem, odkładałem, aż ksiądz bliżej będzie. Bóg księdza zesłał. Muszę ustąpić. Ale przeniesiesz się do mnie, bo nie wytrzymam samotny, stary.
 — Co ojciec każe — szepnął Antoni, drżąc ze wzruszenia.
 Ręce dziewczyny do ust przytulił.
 — Jeszcze ja biedny i może nie zasłużyłem, ale niech mi pani szczęście da, nie odmawia.
 — Szczęście dam i wezmę — odparła.
 — Więc ruszajmy! — zawołał doktór, wychodząc.
 Młodzi pozostali naprzeciw siebie, ogłuszeni nagłem wrażeniem, onieśmieleni wzajemnie. Po chwili dopiero Antoni wybuchnął szczęśliwością.
 — O, moje serce złote! Terazem bogaty nad króle. Rachowałem na lata, a Bóg dał za godziny. Już mi się i dusza w piersi nie mieści.
 Odeszli do okna i chwilę stali, przytuleni do siebie, zapomniawszy o całym świecie. Wtem panna Marja usunęła się żywo.
 — Muszę iść — szepnęła.
 — Gdzie, najdroższa? — spytał zdziwiony.
 — Na wieś. My nie jedni przecie. Wszyscy księdza czekają. Trzeba ich zawiadomić.
 — Andukajtysa poślę.
 — Nie. Szczęśliwą wieść niech niosą szczęśliwi!
 — To ja pójdę, najszczęśliwszy.