Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/230

 — Do pana jest gość osobliwy — rzekła.
 — Pewnie zrujnowali coś w gorzelni — mruknął młody. — Bodaj ich!
 Wstał opieszale. Utowiczowa mrugała tajemniczo. Zląkł się o doktora i wyszedł za nią.
 Za drzwiami spytał cicho:
 — Ojcu może co złego?
 — Nie. To Szyszkówna przyjechała i gwałtem pana wzywa.
 — Co za licho! Nie mam do niej żadnego interesu.
 — Może ona ma. Bardzo niespokojnie wygląda.
 Zawahał się chwilę i wrócił do pokoju.
 — Chodźmy do kuchni! — rzekł do żony. — Szyszkówna tam jest.
 Zeszli nadół. Dziewczyna z futoru stała w sieni, o ścianę oparta, dzika i ponura. Spojrzała jak zwierz na córkę doktora i mruknęła przez zęby pozdrowienie.
 — Co do mnie macie? — spytał Antoni.
 — Może wiecie, gdzie Franciszek, mój brat?
 — Nie widziałem go od wiosny.
 — To źle. Myślał grubo zarobić na interesie, a teraz figę dostanie. Mnie pieniądze nie łakome, darmo powiem.
 Na wiosnę kazał mi znowu do Szamana wracać i pilnować starego. Dużo się dowiedziałam przez to lato, czego się nikt z was nie spodziewał. Czekałam Franka napróżno. Aż oto onegdaj na futor naprowadziła stara wiedźma trzech zbójów. Napadli na starego i zanim się ja przebudziła, po-