Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/233

 — Szaman! Póki czas, wyznajcie prawdę! Nie pójdziecie na sąd ludzki, ale na Boży. Mrozowicki przyjechał wam darować.
 — Nieprawda! Mrozowicki nie daruje. Zawzięty on, mściwy, pamiętny. Za dzieci swoje nie daruje!
 — On o ojcu mówi! — szepnął Antoni. — Któż on?
 Szaman rękę podniósł i w kąt wskazał.
 — On tam czeka, żebym zdechł. Za brodę mnie weźmie i powlecze. Przeklęte, przeklęte pieniądze!
 — Jeżeli to ten Drozdowski — wyjąkał Antoni.
 — Aha, wołasz mnie? — zaszemrał ranny. — Cicho, cicho! Nie mów nikomu! Dał mi dużo pieniędzy za imię, kupił je, dał mi drugie tyle za mowę, dwadzieścia lat byłem bez imienia i mowy. I cóż mi z tego? Cóż? Zdechnę, zdechnę!
 Przysunął się bliżej Andrjanek i Łukowski.
 — Kto on, nasz? — spytał Polak.
 — Nie! Ja Szaman! — dziko wrzasnął ranny.
 Andrjanek pod nogi splunął.
 — Szaman ty, czy nie, ale łotr, to pewno! — krzyknął. — Z twego kufra zabrali złodzieje wszystko, a ot, dewizkę Szumskiego zgubili, na podłodze się wala. Ach, duszo ty czarna, to za ciebie ja tego niewinnego wlokłem do turmy!
 Zęby Szamana zadzwoniły jak w febrze.
 — Z kufra zabrali wszystko? — wybełkotał.