Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/238

 Zaśmiała się dziwnie i ruszyła do chaty. Tam Łukowski z Andrjankiem już przyprowadzili konie. Zuchy te, na stepie wychowane, już odpoczęły. Z mrozu wprowadzone do stajenki tajały, jedząc łapczywie. Wytarto je i nakryto wojłokami, a wreszcie i ludzie pomyśleli o posiłku.
 Szyszkówna otworzyła śpiżarnię, wskazała samowar, ale sama do niego się nie wzięła. Położyła się na ławie i nasunąwszy kożuch na głowę, zdawała się zasypiać.
 — Trzeba nam chyżo stąd zmykać! — rzekł Andrjanek. — Buran ciągnie, ale nie dogoni nas. Dopadniemy Utjackiej.
 — Lepiejby było zanocować tutaj — zauważył Łukowski.
 — Tutaj? Po takim umarłym? Żeby mi kto górę złota kładł, nie chcę! — krzyknął chłop.
 Antoni wyjrzał z chaty i ramionami ruszył.
 — Fraszka! Buran powoli się zbiera i jasno.
 — Jeżeli jechać mamy, nie zwlekajmy! — rzekła Marja.
 Mężczyźni ubrali się i poszli zaprzęgać konie, ona trąciła Szyszkównę.
 — Jedziemy.
 — Z Bogiem!
 — Zostaniesz?
 — Aha. Stąd mnie nikt nie wypędza.
 — Zapewne, ale tymczasem samej ci będzie ciężko.
 — Mnie tutaj nigdy źle nie było. Konia mi zostawcie i dajcie święty spokój!