Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/240

 — Odwiąż nasz! — doradziła żona.
 Stanął, dzwonek od duhy odwiązał i słuchał.
 Była martwa, ciężka cisza.
 Krzyknął z całych sił, długo, kilkakroć. Głos zginął bez echa. Powietrze stało się gęste i poczęły je ćmić płatki duże, rzadkie, padające monotonnie. W minutę odzież ich była biała.
 — Śnieżyca! — szepnęła Marja, rozglądając się wkoło.
 Spojrzeli na siebie, oboje okropną myślą tknięci.
 — Siadaj, a zdaj kierunek koniom! Popędzaj je, ale drogi nie szukaj! Niech idą, gdzie chcą.
 Usłuchał machinalnie. Ruszyli.
 Uczyniła się ciemność. Step i niebo zlały się w jedną szaro-białą masę, przeciętą zygzakami śniegu, który stawał się jakby ulewą puchu, mamił wzrok, zasypywał żywcem.
 — Pierwszy raz cię to spotyka! — ozwała się Marja. — Mnie się zdarzyło przed kilku laty błądzić dobę między Petrówką i Lebjażą. Ojciec wyjechał mnie szukać z kilkudziesięciu chłopami i odnalazł ledwie żywą.
 — Tutaj nas chyba Bóg odnajdzie i doprowadzi, bo ludzi niema na kilkadziesiąt wiorst wokoło. Andrjanek też pewnie błądzi.
 — Niezawodnie. Przy pogodzie trudno trafić, a teraz niepodobna! Nie forsuj koni, jeśli ustaną, śnieg nas pogrzebie.
 Mrozowicki konie wstrzymał. Okryte potem, dymiące szły, kędy ich wiodła wilczata klacz. Zwierzę to czuło niebezpieczeństwo instynktem