Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/241

stepowym. Węszyła to ziemię, to powietrze, niespokojna, skupiona w sobie, rżąc od czasu do czasu i strzygąc uszami. Śnieg już upadł po kolana. Antoni znowu wołał i dzwonił, ale dźwięk ginął, rozpływał się w zbitem powietrzu. Posuwali się zwolna, nie widząc nawet koni przed sobą. Było to straszne.
 — I to trwać może trzy doby — mruknął Mrozowicki.
 — Może.
 — A jak konie ustaną?
 — To śmierć.
 Spojrzeli na siebie.
 — Straszno ci? — spytała blademi usty.
 — Umierać teraz! Mój Boże! — szepnął, wzdrygając się.
 — Nie dawaj koniom stanąć! Niech idą, niech idą! — zawołała.
 Sanie otarły się o coś. Był to pień brzozy.
 — Lasek! — rzekł Antoni. — Może wśród drzew zostać?
 — Nie, nie! Jedźmy, ruszajmy się! Gdy staniemy, będzie po nas!
 Zaciął konie. Brnęły w śniegu, chrapiąc, odurzone i zalękłe. Sanie tonęły w tym puchu. Nagle zaszumiało, zahuczało coś, jakby stado wielkich ptaków zrywało się do lotu, i wicher uderzył konie w piersi z takim impetem, że się zwróciły, zgarnęły łby do ziemi, zatoczyły się jak pijane.
 — Buran — szepnęła Marja.