Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/245

z kosami tu zabłądził. Mówił jej o kraju dalekim, nauczył piosenki, dobry był, o, dobry!
 Oparła się o ścianę i zapłakała. Ze łzami spłynęła jej zaciętość. Już bez wahania podeszła do Andrjanka i trąciła go:
 — Wstawaj! Antoniego klacz leży pod progiem.
 — Klacz, sama? A oni? — wybełkotał chłop, walcząc ze snem.
 — Oni pewnie w zaspie ugrzęźli.
 — Nu, to co?
 — Idź szukać!
 — Czy ty rozum straciła? Co to: step — podwórze, żebym ich znalazł?
 — Głupiś! Kiedy klacz jest, to i oni niedaleko; konie wracały własnym śladem, póki sił stało.
 — Aha, a ślad kto znajdzie? Ty sama głupia!
 — Moje psy znajdą. Dosyć gadać! Dzień się robi! Ruszajmy!
 — Och, ty, Boże mój! — stęknął Andrjanek. — A jeśli i znajdziemy, to zmarzłych. Miły druh mój, nieszczęsny!
 Wstał i Łukowskiego obudził.
 Dziewczyna zabrała łopaty i drągi, zawołała psy do siebie i gładząc je, dała powąchać szal wełniany, który niegdyś Antoni w futorze zostawił. Chowała go dotąd w swej skrzyni. Potem wyprowadziła je na podwórze i kazała obwąchać klacz i puściła je naprzód, komenderując: szukać!
 Brytany odważnie ruszyły w śnieżycę, za nimi Szyszkówna z łopatą w garści.