Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/246

 Dzień się ledwie poczynał mętny, wicher z nóg walił, śnieg zasypywał oczy. Aby się nie zgubić, dziewczyna obwiązała się sznurem, którego koniec trzymał Andrjanek; w środku szedł Łukowski. Posuwali się wolno, bo psy często traciły ślad, grzebały śnieg, krążyły, wracały po sto razy w jedno miejsce. Ludzie zapadali w zaspy, pomimo mrozu, borykając się z wichrem, bez tchu byli i potem okryci.
 Po kilku godzinach zaledwie dotarli brzeźniaku, o kilkaset kroków od chaty. Futor znikł z oczu i Andrjanek rzekł:
 — Daj Boże do nocy dom odszukać!
 Szyszkówna brnęła dalej, odzywając się tylko do psów. Wtem obadwa brytany dopadły zaspy i tam zawzięcie grzebać zaczęły.
 Dziewczyna zapadała po ramiona, ginęła chwilami z głową i darła się zawzięcie do nich.
 — Och, ty, Boże mój! — mruknął Andrjanek. — Żebym żony nie miał, jąbym wziął. Ot, mocna!
 — Znalazły coś psy! — krzyknął Łukowski.
 — Et! — odparł chłop. — To pewnie Szamana, swego gospodarza zwietrzyły.
 Zapadł po szyję i sapiąc, rzekł:
 — Oparłem się o coś twardego. Ratujcie!
 Łukowski zaczął kopać śnieg. Wicher nanosił im coraz nowego. Był to trud wściekły. Dziewczyna zrzuciła kożuch, pracowała zajadle. Trwało to godzinę. Omdlewały ramiona. Nagle łopata uderzyła o coś twardego; był to łeb koński, sztywny, martwy, z zastygłą u warg krwawą pianą.