Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/35

 — Ooo, jak pan to dobrze wyrachował. Siedem klas, siedem lat! Matematyczna głowa! No, a siła też pan miał lat, jak zdał maturę?
 — Siedemnaście.
 — No, no, proszę! Zwykle w tym wieku jest się skończonym hebesem!
 Ksiądz Ubysz uczynił dywersję, bo począł wołać tonem grymaśnego dziecka:
 — Ćwikła! Ja chcę ćwikły!
 Podano mu ją, a Mrozowicki rzekł:
 — Pan dobrodziej pewnie z Warszawy?
 — Skądże to pan odgadł?
 — Ot tak! Zdało mi się. Pracowałem rok w Warszawie, w fabryce, i poznałem tamtejszych ludzi. Weseli są.
 — Ach, nawet i w Warszawie pan był! Cóż, jakże się tam powodziło? Rozrywały sobie pana kobiety i fabrykanci?
 — Nie, służyłem rok na jednym miejscu w warsztatach kolejowych.
 — Na posadzie generalnego dyrektora?
 — Nie, jako technik.
 — Pi, pi! Z gimnazjum, to sztuka!
 — Eh, jużem wtedy był odbył wojskową służbę. Niedawno, dwa lata temu. Zerwałem dla interesów osobistych.
 — Oho! Pewnie teraz usłyszymy coś o kobiecie!
 — Co tam ciekawego. Każdy to samo przechodzi. Uczy się, potem zdobywa jakie takie stanowisko, a potem się żeni.