Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/51

go odbiegło. Znowu nieswój się poczuł, zawstydzony, gorzej jak obcy, bo intruz i wróg mimowolny.
 Odstąpił o krok i nie wiedział co rzec, gdy wtem ksiądz Ubysz znowu o losie swych karcianych domków zawiadomił.
 — Że się walą, kiedy źle stawiam, no, to rozumiem. Ale kiedy dobrze robię, także się walą! To dlaczego? Nie będę więcej budował.
 W tejże chwili psy na podwórzu podniosły okropne szczekanie i pisk. Utowiczowa porwała się z miejsca.
 — To pewnie Siergiej wraca. Obrzydły pijak. Znowu trzy dni będzie chorował.
 Kasztanowaty pies panny Marji zawtórował towarzyszom, a doktór wstał.
 — Jednakże trzeba wyjrzeć co się dzieje.
 Spojrzał na Mrozowickiego i dodał:
 — Wyjdźno i zbierz tego pijaka z podwórza! Pewnie do drzwi nie trafił.
 Mrozowicki skoczył nadół.
 Na dziedzińcu leżał w śniegu Siergiej. Psy go obaliły witając i teraz skubały z radości, a on słabym głosem się odzywał:
 — Nu, nu, Pucyk! Nu, nu, Mucik! Leżeć, Sybiraki! Kotletów chcecie? Ha?
 Wstawać zaś wcale nie próbował. Mrozowicki wziął go na ręce i wniósł do kuchni. Tam ciepło odurzyło do reszty kucharza. Stracił czucie i ruch.
 — Oj, chory ja! Oj, chory! — stęknął i zasnął.