Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/56

do kuchni na kawę. Za nim pojedynczo wychodzili do jadalni inni. Jeszcze chwilę panowało skupienie, aż młodzi podnieśli gwar i sprzeczkę o termin jarmarku i wnet ogólna wrzawa napełniła pokój.
 Uważał Mrozowicki, że doktór, wbrew obowiązkom gospodarza domu, do rozmów się nie mieszał. Usiadł przy stole i po gościach swoich spoglądał zamyślony.
 Wreszcie na Mrozowickiego skinął i zcicha mu rzekł:
 — Wyjdźno, Antosiu, na chwilę! Możesz sobie słuchać. Przepraszam ciebie. Muszę szanować ich drażliwość.
 Gdy się drzwi za nim zamknęły, stary do gości się zwrócił i spytał:
 — Dlaczegóż niema Rogowskiego, Łukowski?
 Zainterpelowany, drab zuchwały, zaśmiał się:
 — A cóż? Złapał go pan zeszłej niedzieli. Zaprzysiągł więcej się nie pokazać.
 — Czy nie miałem racji go napomnieć?
 — Owszem, — odparł Łukowski — ale przecie każdy ma swoją ambicję.
 — Powinien ją mieć, aby się nie szargać! A jeśli mi przyznajesz słuszność, to czemu postępujesz jak on? Zamiast pracować, urządzacie szulerki, przegrywacie zarobione pieniądze, a jak nie stanie, będziecie nadużywać Szyszkina.
 — My nie złodzieje! — burknął Łukowski.
 — Kto idzie w bagno, powinien wiedzieć, że może wpaść po szyję, i cofnąć się, gdy ledwie bu-