Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/58

 — Jednakże jabym się ożenić chciał.
 Tu wybuchnęli wszyscy wielkim śmiechem, a jeden ze starych się ozwał:
 — No, kiedyś taki amator, to czemu do mnie nie wstąpisz?
 — Albo mi pan swoją córkę da?
 — Czemu? Nie mnie ona się hoduje, ale któremu z was.
 — To czemu nie mnie? Albo mnie? — kilku naraz się odezwało.
 — Ja pierwszy! — wołał Rudnicki.
 Doktór nic już widocznie nie miał do powiedzenia, bo nie broniąc wrzawy, jął z Walentym na stronie rozmawiać, a wtem i Utowiczowa weszła z nakryciem do obiadu. Mrozowickiego zawołał gospodarz i przed posiłkiem przedstawił kolegom. Po chwili traktowano go jak starego znajomego, poufale, szorstko. Pytano go też o ten Zachód daleki, o drzewa, o wody, o ludzi dawno pomarłych. Byli starzy, którym jeszcze polityka z głowy nie wywietrzała, i z Marcinkowskim, ojcem owej córki, tyle pożądanej, Mrozowicki podzielił siedem razy Europę, coraz fantastyczniej.
 Spożyto obiad z wilczym apetytem i poczęli się rozchodzić, rozjeżdżać.
 Gdy za ostatnim zamknięto wrota, doktór ciężką rękę na ramieniu młodego oparł i rzekł powoli:
 — To, patrz, jest gałąź od pnia odcięta, trudno ją na nowy grunt przesadzić, trudno utrzymać zieloną! A jedną myśl mają i ci, co fortunę robią,