Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/61

bą teraz robota! Wstąp do nas kiedy, to poznamy się lepiej. Z tamtym, co umarł, my druhy byli.
 — Przyślę go do ciebie, jak się znajdzie wolna chwila. Teraz przed jarmarkiem roboty huk.
 — Wiadomo. Ot, ja herbatę przełknął, jedźmy.
 — A znajdziemy Kirgizów nad jeziorkiem?
 — Gdzieżby to robactwo się podziało? Jurt ze dwadzieścia tam zimuje.
 — No, to z Bogiem!
 — A chwilę! — rzekł Andrjanek, spojrzawszy na Mrozowickiego. — Jeśli ten z nami, to ja go nie wezmę. U niego pimy (wojłoki) dziurawe i kożuch wiatrem podszyty. Ubierz się lepiej, bo nam kłopotu narobisz w stepie.
 — Nic to. Dobrze mi! — bronił się Antoni, czerwony jak upiór ze wstydu.
 Ale chłop się roześmiał.
 — Nie kraśnij jak dziewczyna! Nie masz drugiego tułuba, masz mój. Ja na zapas trzy włożyłem. Biedny ty, to głupstwo, będziesz kiedyś bogaty.
 Mrozowickiego żary objęły. Pod ziemięby się ukrył. Doktór i panna Marja spojrzeli na niego.
 — Że też mi to na myśl nie przyszło! — zawołał stary. — Zaraz, zaraz! Dajno mi klucz od kufra, Maryniu!
 — W tej chwili sama, co trzeba, podam — odparła dziewczyna ze swym niezachwianym spokojem.