Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/67

w czemkolwiek gorszy i niższy. „Bogaty mój gospodarz, — powiada — jak się mnie poszczęści, będę ja jeszcze bogatszy.” W Europie ostatni z moich komisantów nie zechciałby złożyć wizyty Bejgabułowi; tutaj odwiedzam go, ilekroć potrzebuję, sam. Nie dziw się więc ani wzdrygaj, gdy ci wypadnie być rzeźnikiem, pastuchem, przekupniem, tragarzem. Własnemi rękami tu trzeba swe kopiejki zarabiać jak i tysiące rubli. Kto tak nie czyni, nic nie zdobędzie, bo tu jeszcze życie pierwotne, ludzie prości, natura dziewicza.
 Siedli do sań i pojechali zpowrotem.
 — Jutro rozdzielimy pracę! — mówił dalej doktór. — Ja pojadę do Szadryńska po zboże, ty mi te woły po gorzelniach obejrzysz.
 Młody po chwili milczenia rzekł wahająco:
 — Możebym ja po zboże pojechał.
 — Czemu?
 — Może panu Szumskiemu moja wizyta się nie podobać!
 — Cóż cię humor Szumskiego może obchodzić? Pilnujesz swego, więc o nic i o nikogo nie dbaj.
 — Jak pan każe.
 Noc była, gdy wrócili do domu. Doktora wprost z sań zabrano do chorego. Kobiety przyjęły Mrozowickiego. Zdawało mu się, że panna Marja spojrzała badawczo po jego odzieży, więc co rychlej się przebrał, a pożyczony kożuch i wojłoki w milczeniu złożył w jadalni.