Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/70

 — Nie zginie. Przyjedzie! — odparła obojętnie.
 — Coś ty niebardzo o niego dbasz? — oburzyła się Utowiczowa.
 — Dbam o to, o co i on: o moje pieniądze — zaśmiała się ironicznie.
 — To pocoś go przyjęła? — mruknął ojciec.
 — Bo każdy takiż sam. Nie wszystko jedno, ten czy inny?
 — O, serce u ciebie, serce! Boże, od niego broń dobrych ludzi! — sarknęła Utowiczowa.
 — Nikogo nie częstuję! — odcięła ostro dziewczyna.
 — Daj jej, ciotka, spokój — wmieszał się doktór. — Ma rację. Kto serca nie ma, zdrów będzie i ludzie go nie zdepczą. Zimna ona. Cóż robić! Taka zostanie. Ale gdzie się podział Mrozowicki?
 — Czy pieniądze mu ojciec dał jakie?
 — Może go już podejrzewasz! Przyjaciel Antosia złodziej! — gniewnie burknął stary.
 Dziewczyna zmarszczyła brwi.
 — Wcale nie. Może być uczciwy. Myślałam o rozboju. Zresztą mógł zachorować. Nie ma stosownej na ten mróz odzieży.
 — Przecież mu dałaś kożuch?
 — Nie przyjął, więc drugi raz nie proponowałam.
 — Zapewne; niech raczej umrze, byleś ty nie potrzebowała fatygować swego serca.