Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/73

 — Daj mu spokój! Zmarzł, zbiedniał, ledwie żyw. Niech służy, kto temu winien.
 Doktór, mówiąc to, spojrzał surowo na córkę. Krajała właśnie chleb. Poczerwieniała, nóż się oślizgnął i przeszedł po ręku. Krew trysnęła na tę kromkę obcego przybysza. Utowiczowa krzyknęła wielkim głosem:
 — O, Boże! Krew na chlebie! Fatalne!
 Szumski poskoczył po wodę, doktór po jakiś eter, Utowiczowa po płótno.
 Mrozowicki żałośnie, poczciwie na dziewczynę spojrzał.
 — Niech pani mi daruje! — szepnął. — Nikomu waszego chleba nie przyszedłem odbierać. Może, da Bóg, prędko przestanę pani dokuczać! Widzę, jak mnie pani niecierpi!
 Zawiązała rękę chustką i rzuciła mu ostre spojrzenie.
 — Dowiedziona rzecz, że ja wszystkich niecierpię! — mruknęła niewyraźnie.
 Zbiegli się wszyscy, opatrzono skaleczenie i zapomniano o Mrozowickim.
 Ale on już odtajał, czuł powracające życie i czucie i nagle wśród ogólnej rozmowy ozwał się zwracając się do doktora:
 — Gdzie pan każe te skóry złożyć, com przywiózł?...
 — Jakie skóry?
 — A z wołów. Dziesięć mam, a cztery zginęły, bo psy poszarpały byki.
 — Jakie byki? Co ty pleciesz?