Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/74

 — Woły po gorzelniach, które pan kazał obejrzeć, stoją niesłane, w nawozie wyżej kolan, no, i czternaście padło, więc zabrałem skóry.
 — Miły z pana posłaniec! — zaśmiał się Szumski.
 — Ja ich nie miałem pod nadzorem. Com znalazł, to raportuję — odparł Antoni spokojnie.
 — Ładny znać porządek u ciebie! — z przekąsem mruknął doktór, zwracając się do Szumskiego.
 — Mówię panu, tydzień byłem nieobecny, te przeklęte rachunki! Beze mnie tam niema głowy! Ja ich nauczę!
 — Mnie już nauczyłeś. Czternaście wołów, zarobek przepadł. Ależ i ty, Antosiu, tydzień siedzisz niewiadomo gdzie i poco?
 — Przepraszam pana, pan Szyszkin mnie zatrzymał w Utiackiej.
 — To znowu co? Tylko co Szumski dowodził, że siedział tydzień z Szyszkinem w Kurhanie.
 — Nie wiem, z kim był pan Szumski. Kiedym przyjechał do Utiackiej, pan Szyszkin miał kłopot, bo mu się popsuła pompa. Więc mu ją narządziłem i zmitrężyłem dwa dni. Mówił, że za widzeniem sam pana przeprosi.
 — Pi, pi! To pan już bez mojej protekcji wślizgnął się do starego niedźwiedzia. No, no, winszuję sprytu!
 — Niewiele go zużyłem. Rad byłem usłużyć człowiekowi.