Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/80

 Ostatnią wieczerzę spożył Antoni w kuchni. Z doktorem i Szumskim skończył, Utowiczową pożegnał, wreszcie i Siergieja udarował i Katałaja pogładził. Iść na górę dla jednej panny Marji nie chciał i zdecydowany odejść bez pożegnania, zasnął na parę godzin.
 Było jeszcze szaro, gdy się zerwał i węzełek bielizny zabrawszy, ruszył w drogę. Na podwórzu stanął i prędko do czapki sięgnął. Panna Marja już wracała z obór.
 — Żegnam panią i przepraszam! — rzekł. — Niewiele kosztowałem i niedługo dokuczyłem.
 Wysilił się na uśmiech.
 Stanęła i spojrzała nań ponuro.
 — Owszem, wiele mnie pan kosztował. Odchodzisz, wynosząc z sobą tę resztę uczucia, jakie ojciec miał dla mnie. I dość długo pan bawił, aby sobie uczynić z obojętnego wroga. Coprawda, nieosobliwe żniwo!
 Minęła go bez pożegnania i znikła w domu.
 Antoni zupełnie osłupiał. Więc że się Szumskiemu z drogi usunął, za to on mu wrogiem. Że dziewczynie kosztu i kłopotu ujął, za to jej ojcowskie serce niby zrabował. Jezu! On winien, czy ludzie? Stracił zupełnie jasne pojęcie i czuł się tylko w głębi duszy bardzo biednym i skrzywdzonym i smutnym!
 Głupi, trzykroć głupi, anima vilis!