Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/92

 — Siadaj! — zawołał na towarzysza rybołóstwa. — Niema dłużej czego się bawić. Przehulałem, com miał przehulać; kupiłem, co było potrzeba, Szaman wesele przepowiedział. Wracajmy do domu! Hołota tylko została na jarmarku.
 Antoni, rad zaproszeniu, wskoczył do sanek i ruszyli cwałem.
 — Nu, a tobie co rzekł Szaman?
 — At, głupstwa!
 — A drogo wziął?
 — Rubla!
 — Ot, zuch! Barany mu obdzierać całe życie. Ja dał grzywnę i jeszcze reszty prosił.
 — Dwa razy tedy oszukał. Mam za swoją głupią ciekawość.
 — A jarmark ile ci dał?
 — Nie rachowałem jeszcze.
 — Cóż teraz myślisz robić?
 — Konia kupię i telegę. Dostawy są.
 — Dobrze. Ja tobie sam tanio oddam tę wilczą klacz, bo mam młodsze.
 — Dozimujesz?
 — Można. Siano jest, na owies sam zapracujesz. Zostań u nas w domu, razem będziem jeździć, zanim się obeznasz.
 — Dobrze, najmę mieszkanie i wikt, a za twoją pomoc odsłużę.
 — Ot, jaka tam pomoc. Spodobałeś się nam. Na weselu mi zagrasz!