Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/96

 Mróz był ten sam, niewzruszony, straszny. Nie mówili nic do siebie. Stało im obojgu w myśli owo pożegnanie, gdy Antoni z ich domu odchodził, i krępowało ich nieznośnie.
 Zajechali do pierwszego szynku w Petrówce. Poznał go szynkarz i powitał.
 — Chwała Bogu, już ty na gospodarstwo się zebrał! — rzekł, podając mu kieliszek wódki.
 Antoni blado się uśmiechnął. Wyglądał przecie gorzej niż wtedy, gdy go napół żywego uratowano. Z oczami wbitemi w ziemię, siedział, machinalnie gładząc psa. Ocknął się jak ze snu na wezwanie panny Marji do dalszej drogi.
 — Nie wypije pan wódki? — spytała.
 — Dziękuję pani, nie!
 Znowu jechali i ona znowu się ozwała:
 — Dziwne, jak ten pies lubi pana. Nie odznacza się przecie uprzejmością dla obcych. Ceniłam go za to.
 — Pies często lepiej od ludzi pozna przyjaciół — odparł.
 — Mój pies zatem nie ma kogo poznawać.
 — Niech i tak będzie! — mruknął.
 Zauważyła, że go uraziła.
 — Dobrego ma pan konia. Jakże się panu jarmark udał?
 — Wraz z prezentem ojca pani zebrałem sto dziesięć rubli. Przeżyję do wiosny za to. Ale tutaj wiosna jeszcze daleka.
 — W maju śniegi zginą, ale wiosny tu niema. Odrazu lato palące, krótkie bez przejścia. We