Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/102

 Profesor mówił spokojnie, wyzierając w okno, ażali już nie świta.
 Książę już poraz drugi nie spytał o morfinę.
 — Profesor pisze zawsze swą monografję pająków? — rzekł po chwili milczenia.
 Uczony skinął głową. Nie chwalił się nigdy swą pracą.
 — Może przeszkadzam? — zagadnął Leon.
 — Przeszkadzasz? W czemże? — bardzo zdziwiony odparł starzec. — Nie rozrzucasz mi przecie zbiorów.
 — Ale profesor spocząłby zapewne.
 — Nie; spałem dużo wczoraj. O świcie wyjdę do lasu.
 Spożył chleb i dopił wody z kubka.
 — Syt jestem! — mruknął z zadowoleniem.
 — Profesor nic nie jadł oprócz chleba.
 — To był chleb? Uważałeś? Ano, to dobry chleb — odparł obojętnie, widocznie roztargniony.
 Usiadł w fotelu i milczał, rozmyślając, coby mógł jeszcze zrobić do świtu.
 Leon bolącą głowę ręką podparł i z pod brwi patrzał z zazdrością na twarz tę tak dobrotliwą i spokojną.
 — Czy dawno profesor nie widział Grzymały? — zagadnął wreszcie zcicha.
 — Dawno. Mydłek to był i blagier! Powiada mi: «Jest gatunek ziemnych pająków, czerwony». Osobliwość, myślę. Obiecał mi znaleźć i pokazać, i wyobraź sobie: przysłał pospolitego świerszcza. Zgryzłem się. Chciałem go zobaczyć i rozmówić się — aż ktoś mi powiedział, że umarł. Nie wiem, czy