Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/103

to uczynił umyślnie, czy z prawdziwej nieświadomości.
 — Grzymała umarł?... Chyba stary?
 — Młodszy był odemnie, ale pił dużo i jadł podobno trzy razy na dzień. To niezdrowo.
 — Ja pytam o młodego.
 — O młodego? Nic nie mówiłeś! Młody pewnie żyje.
 — Profesor nie bywa u nich? Wszak to krewni?
 — Zdaje mi się, że coś podobnego. Nie znam się na tem. Czegożbym tam bywał? Gdyby stary naprawdę coś wiedział o tym pająku, tobym go odwiedził. Ale to blagier był.
 — I Grzymała młody nie odwiedza profesora?
 — Widziałem go tutaj. Podobno służył u was. Był i potem raz jeden, ale byłem bardzo zajęty. Preparowałem okaz do zbiorów. Posiedział niedługo. Coś mi prawił o jakiemś małżeństwie. Obchodzili jakieś wesele.
 — Może na swoje zapraszał?
 — Nie przypominam sobie.
 — A może siostry?
 — Gabryni? Naprawdę, nie przyszła mi ona na myśl, a spytałbym. Szkodaby jej było.
 Mówiąc to, twarz miał rozpromienioną.
 — Gabrynia nie blagier. Onaby mi świerszcza za pająka nie przysłała. Zna się na rzeczy, a oczy ma do zazdrości. Miałem z niej pociechę!
 Pokiwał w zamyśleniu głową.
 — To jednak dziwne, że jej teraz nie widuję. Gdzie ona się podziała? — spytał, ciekawie oczy podnosząc na księcia.