Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/109

 — Moja Lawinjo, ty się zawsze narażasz swą popularnością. Każdego należy trzymać na właściwem miejscu. Alfred posiadał w tem niezrównany takt.
 — Ja nigdy nie widziałam człowieka z tej klasy — rzekła zamyślona Iza.
 — Mam nadzieję, że i nie zobaczysz. Hrabia Maszkowski szanuje swe stanowisko. Zresztą spotykać ich nie potrzeba.
 — Ja znałam tylko tego plenipotenta Alfreda, zapomniałam jego nazwiska — wtrąciła pani Idalja. — Po tym jednym, nie pragnę więcej. Był to zupełnie dziki człowiek.
 Księżna matka szczelniej zacięła usta i milczała.
 W tejże chwili złocisty lokaj otworzył drzwi, i na progu stanął Lew Holszański.
 — Takiś blady! — zawołała panna Lawinja, której był dotąd faworytem — niezdrów jesteś?
 Książę przywitał towarzystwo i usiadł na skinienie bratowej przy niej. Podano mu filiżankę bardzo ciemnej herbaty.
 — Zdrów jestem ciotko — rzekł zmęczonym głosem — ale wracam wprost z kancelarji. Załatwiałem bieżące interesa.
 — Tak rano! Kiedyż ty sypiasz? Co za ochota tyle pracować!
 Uśmiechnął się blado, bez odpowiedzi.
 — Niegdyś wyraziła ciotka chęć poznania sprawy naszej z Sumorokami. Kazałem wówczas sporządzić wyciąg tego procesu i dziś właśnie wręczył mi to plenipotent. Oto jest właśnie. Przyniosłem go z sobą. Podaj, Siła, papiery.
 Pokojowiec złożył przed panną Lawinją stos