Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/110

zapisanego papieru z wykaligrafowanym misternie nagłówkiem.
 — «Wyciąg z akt i dokumentów archiwum holszańskiego sprawy o enklawę, zwaną Karawika, między JO. książętami na Holszy i Czartomlu a szlachtą zwaną Sumorok», — przesylabizowała mozolnie panna Lawinja.
 — Mon Dieu, aż tyle! — zawołała. — To nie na moje siły. Lepiej to sam przeczytaj, a potem opowiedz, notabene, jeśli tam są epizody romantyczne...
 Księżna matka spojrzała piorunującym wzrokiem na manuskrypt, a potem na syna.
 — To hańba Holszańskich, że dotąd jeszcze żyje choć jeden Sumorok! — zawołała ze wzgardą i ohydą.
 — Siła — rozkazał Lew spokojnie i chłodno — zanieś te papiery do biblijoteki.
 Zwrócił się do matki i jakby nie słyszał wybuchu, rzekł, składając jej zapewne raport z otrzymanego rozkazu:
 — Wizytę u wuja Prońskiego muszę odłożyć, gdyż właśnie otrzymałem wiadomość, że wyjechał na wystawę inwentarza do Wrocławia.
 — Do Wrocławia! Któż jeździ do Wrocławia? — oburzyła się panna Lawinja.
 — Może książę Proński zna także Kock i Indurę? — dodała księżna Idalja.
 Teściowa rzuciła jej ostre spojrzenie.
 — Mój brat, książę Proński, nie ubliżył nigdy swemu nazwisku... nawet chowem rasowego inwentarza — wymówiła tonem dogmatycznym.