Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/113

pokarał! — zamruczał człowiek z budzącą się znowu dzikością.
 — Kopko, jeśli ci takie myśli przychodzą, toś zły ze szczętem. Wstyd! Możesz być jeszcze użytecznym człowiekiem.
 — Ja, panie, żebrak?
 — Pocóż żebrzesz? Weź się do pracy — uczciwie. Czy to tak trudno być uczciwym?
 — Trudno, kto się Kopko nazywa, szeroko słynie jako pijak i jest kaleką.
 Młodzieniec popatrzał mu uważnie w oczy, bliżej przystąpił i rzekł, kładąc mu przyjaźnie rękę na ramieniu:
 — Ano, ja nie chcę, żebyś ty żebrał i skończył źle. Poczekaj tutaj, aż wrócę od księcia. Pojedziesz ze mną.
 — Czego, panie?
 — Zostaniesz u mnie gumiennym.
 — Ależ ja kradłem, panie!
 — U mnie kraść nie będziesz.
 — Ja pijak, panie!
 — U mnie pić nie będziesz.
 Nędzarz popatrzał na niego, jakby nagle olśniony. Dzikość wróciła mu na twarz, ale jakaś inna.
 — Panie — rzekł stłumionym od wielkiego wrażenia szeptem, — masz pan psa u siebie, co tylko pana zna i oszczędza, a ktoby dobra pańskiego chciał, tego rozrywa?
 — Mam, Kopko.
 — To teraz będziesz pan miał dwóch!
 — Tak nie chcę, będę miał sługę, nie najemnika.
 — Będzie, panie!