Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/118

nie stało, gospodyni, głowy, opieki dla Gabryni. Ożeniłem się.
 — Więc pan u siebie teraz rządzi?
 — Potrosze! U żony też majątek obdłużony, starzy rodzice i drobne rodzeństwo. Oddali mi to w zarząd. Sędzią też jestem honorowym i ludziom ile mogę służę. Mało w domu bawię. Tam mi Gabrynia, siostra, pomaga.
 — I żona? — spytał zaciekawiony książę.
 — Żona słabowita i nie nawykła do pracy. Robi ona co może — poprawił się zaraz.
 — A kuzynka pańska szczęśliwa? Spokojna?
 — Boże broń, żeby do niej się nieszczęście dostało; a spokoju, toćbym go dla niej całą krwią kupił!
 — Tak pan jej płaci za zdradę?
 — A tak — z promiennym uśmiechem odparł. — Kiedy sobie innego wybrała, tom jej rzekł: «Nie płacz, Maryniu i nie wyrzucaj sobie — mnie. Żlebym cię kochał, gdybym się nie przemógł. Serce swoje oddasz innemu, ale szacunku i wiary nigdy mi nie odbierzesz. Inaczej się roiło — ano, rodzonym bratem ci będę». I tak zostało — i zostanie, da Bóg, do końca.
 Książę wstał i dłoń do niego wyciągnął.
 — Panie Grzymała — rzekł poważnie — pan jesteś pierwszym szlachetnym człowiekiem, jakiego w życiu spotkałem. Myślałem, że w legendach tylko są bohaterowie.
 Grzymała poczerwieniał zawstydzony. Po co on mówił to wszystko tak obcesowo i otwarcie, jakby kolegami byli. Komu? Holszańskiemu księciu!
 — Książę żartuje — odparł zmieszany.