Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/12

bię! Przypomina mi bengalskie ognie. Chętnie zmieniłabym z tobą miejsce.
 — Czy i kawalerów? — spytała dama, mrużąc oczy i pokazując z za ust karminowych — zanadto nawet karminowych, — dwa rzędy małych, ładnych ząbków.
 Panienka oblała się delikatnym rumieńcem.
 — Wątpię, czy księżna wygrałaby co na zamianie! — rzekł sąsiad młodej osoby, wysoki młodzieniec o rudawych faworytach. — Niestety, pieczętujemy się właśnie Słońcem.
 — Jakto? Nie jakimkolwiek Koniem?
 — Niestety! Centaura i sąsiedztwo księżny zagarnął mi książę Leon — najniesłuszniej.
 — Jedno i drugie dostało mi się najzupełniej przypadkowo — odparł młodzieniec o smutnych oczach, który przed chwilą wygnał słońce z komnaty.
 — Może nawet wbrew chęci! — rzuciła mu ciszej piękna pani, wyłącznie dla niego tylko.
 — Co do Centaura, niezawodnie — rzekł spokojnie.
 — A co do sąsiedztwa? — badała uparcie.
 — Sąsiedztwo księżny zawdzięczam dzisiaj tak ciężkim okolicznościom, że istotnie w takich warunkach uznaję je za przeciwne mym chęciom. Przy tym stole zajmuję miejsce nie dla mnie przeznaczone, a to, księżno, nie osładza biesiady.
 — Z tyrady tej widzę, że książę studjował w…
 — Mylisz się księżno. Żadne studja nie potrafiłyby uczynić ze mnie hipokryty.
 — Ach, więc jesteś zawsze szczerym.
 — Zawsze, dla tej prostej przyczyny, że nad