Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/132

na siodło swe rzucił i jak potępieńcy unieśli w czarną noc, w popłochu wcale nie postrzeżeni.
 «Na Karawice stał zawsze wiatrak, z daleka na wzgórku przeklętym widny. Gromadka jezdnych tam się zatrzymała, zapalono pochodnie. Wówczas ten, co kniazia wiózł, na ziemię go zrzucił, z konia zsiadł.
 «Młody był, ale w tej chwili do człowieka niepodobny.
 — «Powrozów! — krzyknął.
 «Kniaź na niego popatrzał:
 — «Ktoś ty człowieku i co myślisz ze mną czynić? — spokojnie spytał.
 — «Jakeś ty z nas w tem miejscu jelita ciągnął, tak ja twoje pociągnę!
 — «Tyś Sumorok?
 — «Sumorok! — tamten odparł.
 — «To nie dziw, żeś na kata się zdał!
 «I więcej kniaź słowa nie rzekł, ani ust, ani oczu nie otworzył.
 «Sumorok do wiatraka go przywlókł, za nogi do dolnego skrzydła przywiązał.
 — «Puszczaj młyn! — krzyknął.
 «Wicher był straszny. Skrzydła poczęły się szalenie obracać, czasem słychać było głuche uderzenie ciała o drzewo.
 — «Pal! — krzyknął Sumorok.
 «A gdy ludzie nagle zgrozą wytrzeźwieni, stali zmartwiali — pochodnię najbliższemu wyrwał i smolne deski wiatraka od dołu podpalił.
 «Młyn stanął w ogniu, jak świeca i teraz zobaczyli ludzie ciało, podnoszące się ze skrzydłami do góry i spadające do ziemi, łuną pożaru, jak w dzień oświetlone.