Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/148

koju. Siadywali pod ścianą i rozmawiali półgłosem. Przynosił jej książki i kwiaty, ona mu czasem śpiewała piosenki — zwykle roili o przyszłości. Leon miał wkrótce wyjechać, dóbr przecie nie posiadał, Holsza należała do pierworodnego. Miał kapitały: za granicą obierze sobie karjerę, wróci po Gabrynię — do Hubina pojedzie, o rękę jej się oświadczy.
 Byli pewni siebie i szczęścia.
 A przecie nie przyjechał i nie oświadczył się.
 Pewnego dnia niespodzianie wezwała go matka do swego gabinetu. Myślał tam idąc, że chodzi o małżeństwo Alfreda, prawie zdecydowane.
 Pierwsze zaraz słowo wyprowadziło go z błędu.
 — Dowiaduję się, że pokątnie romansujesz z moją lektorką. Wymagam, aby to się skończyło. Nie zwykłam tolerować nieobyczajności w swem otoczeniu.
 Leon skoczył, jak ranny zwierz.
 — Matka się myli. Nie romansuję z panną Grzymalanką, ale ją kocham i ożenię się z nią.
 — Ja się nigdy nie mylę, mój drogi. Racz to zapamiętać. Jutro panna będzie wydalona z Holszy i wszyscy będą wiedzieli, za co.
 Młodzieniec poczuł, że stoi wobec skały, wobec nieubłaganej, pysznej kobiety. Wzdrygnął się.
 — Matka chce mojej wybranej uczynić hańbę. Za co?
 — Za to, żeś zapomniał kim jesteś!
 — Sądzę, że przedewszystkiem jestem człowiekiem.
 — Jesteś przedewszystkiem Holszańskim i nie ożenisz się z tą panną.
 — Dlaczego? Kto mi zabroni?