Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/159

wrotem zastanę na miejscu. Zostały tylko po owych czasach naszej wspólnej młodości rzeczy — jedne, tak wieczne, jak zamczysko, inne wciąż się odradzające, jak kwiaty i drzewa. Z ludzi jeden profesor i pracownia jego, gdzie jak sądzę, znajdują się jeszcze pięcioletnie pyły, bom najmniejszej zmiany nie dopatrzył.
 Gabrynia podniosła głowę i spokojnie dodała:
 — Czy wuj dotąd swych chlebodawców nie tytułuje? Były kiedyś o to spory w pałacu.
 — Nie pamiętam.
 — Bo to się stało po wyjeździe księcia. Książę Alfred oznajmił wujowi życzenie księżny, aby zachował należne względy.
 — To była komedja! — przerwał, śmiejąc się Grzymała. — Stary kwestję zrozumiał po swojemu. Nazajutrz, księciem tytułował kobiety i mężczyzn, pokojowców, mnie, kapelana — każdego! Cofnięto zatem pośpiesznie rozporządzenie.
 — Cieszę się, że to mnie nie dotknęło. Zastałem go w niczem niezmienionym.
 — Zdając rachunki i inwentarze holszańskie, położyłem pod jedną rubryką: szafy z owadami i profesor!
 — Jurku! — upominała siostra.
 — Bądź pewna, że onby w tem nie znalazł nic ubliżającego.
 — Ale ty z zabawnej strony traktujesz starego człowieka.
 — Ja profesorowi zazdroszczę. Jest to jedyny znany mi szczęśliwy i z losu zadowolony okaz ludz-